ماهان با مضمونی خوب و پرداختی بسیار ضعیف

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ یادداشت دکتر رقیه محمد زاده کارشناس و مدیر رسانه به  بهانه اکران فیلم «ماهان» به شرح زیر است.

ماهان یکی از آثار به نمایش درآمده در جشنواره فجر چهلم بود؛ محصولی ضعیف، کند و با ریتم خسته کننده و بدون هیجان فیلم نامه و فیلم.

مونولوگ های طولانی که عموما درونی نشده و مخاطب نمی تواند با بازیگران همذات پنداری نماید. فیلم ماهان را به لحاظ کیفیت می توان تله فیلمی با جذابیت کم و خسته کننده دانست. فیلم به روایت زندگی مرد جوان و هنرمندی به نام ماهان می پردازد. او در حین ایفای نقش خود بر سن تئاتر بیهوش می شود. ماهان با شنیدن اینکه مبتلا به سرطانی سخت در مغز شده امید خود را از دست می دهد. همسرش پروانه که عروسک ساز و عروسک گردان است تلاش می کند ماهان را به زندگی و بازگشت سلامتی امیدوار کند.

بعد از اخلاقی های مکرر ماهان با پروانه همراه می شود و تصمیم می گیرد با دوچرخه در میان شهرها سفر کرده و برای کودکان بیمار سرطانی تئاتر عروسکی اجرا کنند. با دریافت نامه ای از دختری به نام کبوتر در چابهار که به سبب بیماری در بیمارستان بستری است و برنامه عروسکی ماهان و پروانه را در تلویزیون دیده است، ماماهن تصمیم می گیرد با دوچرخه به چابهار برود.

در مسیر چند بار بیماری ماهان را با مشکل مواجهه می کند و در نهایت آنها به بیمارستان محل بستری کبوتر می رسند. کبوتر در کما است و اجرای ئتاتر ماهان و پروانه دختر را به هوش می آورد. ماهان نیز امیر به زندگی دوباره را باز می یابد. در فیلم تلاش شده با دستمایه قرار گرفتن سفر با دوچرخه جذابیت های بومی و گردشگری ایران به تصویر کشیده شود، اما قاب های بسته شده این ضرورت را هم به طور کامل تامین نمی کند(رفتن به کلیسا در اصفهان و گفتگوی ماهان با پسر بچه ای به نام آرتور، رفتن به اتشکده زرتشتیان در یزد، حضور در کنیسه یهودیان در مسیر حرکت و اجرای تئاتر برای بچه های بیمار در آن مکان مصدایقی از این هدف فیلم ماهان بود).

دیدن این فیلم فضای کلی فیلم خیلی دور خیلی نزدیک میرکریمی در اوایل دهه هشتاد را برایم تداعی کرد، در آن فیلم میرکریمی به حدی در قاب بندی زیبایی های فوق­العاده کویر ایران را به نمایش گذاشته بود که سکوت و تنهایی بازیگر در کنار این مناظر زیبا خالق تصویری شاعرانه در فیلم بود و سبب افزایش ریتم درونی اثر شده بود، خلایی که فیلم ماهان دقیقا آن را دارا بود. کارگردان نتوانسته بود در قاب بندی های خود جذابیت های طبیعی و گردشگری را برای افزایش جذابیت اثر به کار بگیرد.

فیلم تلاش داشت امید به زندگی در تمام گروه های سنی  که از بیماری رنج می برند را افزایش دهد اما شخصیت پردازی ناتمام، خط داستانی ضعیف و طراحی نشدن دقیق روند شکل گیری حوادث برای حاصل شدن نتیجه مورد نظر سبب همراه نشدن مخاطب با فیلم ماهان بود.

انتهای پیام//